Ostatnio niezmiernie rzadko słucham Ornette'a Colemana, jednakże gdy już nadchodzi ta chwila - to wiem, że to jest to. W jego muzyce jest ten rodzaj siły, ekspresji, która potrafi dać napęd na długie dni czy nawet miesiące.
Przede wszystkim nieprawdą jest, że free Ornette'a Colemana jest pozbawione swingu. W tej muzyce jest piekielna jego dawka. Jest w zasadzie wszystko to, co o współczesnym rozumieniu swingu można powiedzieć. Późniejsze koncepcje, także, a może zwłaszcza free jazzowe, poszły w kierunku raczej jazzu wyzbytego swingu - stąd też odwieczne pytania, czy to jeszcze jazz. Nie próbuję nawet tej kwestii tu rozwikłać. Ale Ornette Coleman to jazz. I to piekielnie wysokiego lotu. Oprócz swingu, jego muzyka ma dawkę energii, znaną jeszcze z czasów nowoorleańskich. I skomplikowanie linii muzycznych znanych z muzyki dalekiej od jazzu. Więcej wymądrzania się o muzyce Colemana nie będzie. Jedynie skrót informacji.
Koncert z Town Hall z 1962 r. został zagrany przez dwa zespoły (przynajmniej to co zostało uwiecznione na płycie ESP/Get Back), a mianowicie przez Ornette Coleman Trio w składzie z Izenzonem i Moffetem - ponoć najlepszą sekcją z jaką grał Coleman oraz przez kwartet smyczkowy (2x skrzypce, altówka, wiolonczela). Zarówno organizacja koncertu, jego koncepcja, jak i koncepcja płyty to tylko i wyłącznie zasługa Colemana. Firma ESP Disk, która nagrała ten materiał szczyciła się m.in. tym, że w żaden sposób nie wpływa na koncepcję artystyczną twórców.
I dobrze się stało. Przynajmniej w tym przypadku powstała płyta nietuzinkowa, zawierająca przedni jazz. Szczególnie istotna jest możliwość przysłuchania się muzyce Colemana granej przez zespół inny niż jego trio, kwartet czy sekstet - lub inaczej: przez skład jazzowy. Słynna kompozycja na kwartet smyczkowy, unaocznia, że tak naprawdę, to pomiędzy free jazzem, a tzw. muzyką współczesną lat 60. nie było wielkiej przepaści. Z drugiej zaś strony, że w zasadzie jest jedynie muzyka. Free, contemporary, cool, itp. to jedynie etykietki bez których muzyka, a w zasadzie jej odbiór jest jeszcze lepszy.
I w zasadzie nie byłoby w tej pozycji nic dziwnego, nic co nie broniłoby się samo przez się - ale ta realizacja jest wyjątkowa. Firmie Get Back, która wydała tę reedycję udała się rzecz niesamowita. Zrobiła przedni remastering materiału znanego z ESP Disk, dzięki któremu wreszcie wspaniała muzyka otrzymała wspaniałą techniczną jakość. Dla kolekcjonerów zaś dodatkowa gratka - edycja jest numerowana i ma zawierać jedynie 1000 egzemplarzy.
Ornette Coleman - Town Hall 1962 - Dedication to Poets and Writers, ESP, ESP 1006, 1962, recenzja ukazała się pierwotnie w diapazon.pl dnia 14.05.2002 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz